Een oud-leerling van de campus leidde ons rond door het Uganda Martyrs Museum. Op die plek heeft in 1886 de marteling en verbranding van vele christenen plaatsgevonden. De naam van de plaats waar wij verblijven: Namugongo is afkomstig uit deze periode. Namugongo betekent “op de rug”. Dit verwijst naar de gevangenen die zo vermoeid waren dat ze niet meer konden lopen en daarom op hun rug meegesleurd werden naar de executieplaats.

Aan de hand van beelden, schilderingen en het verhaal van de gids, werd voor ons de geschiedenis getekend. Het was heftig om te horen hoe de christenen zo gruwelijk behandeld werden, gevangen gezet, gemarteld en verbrand. En tijdens dat alles bleven zij Bijbelgedeelten herhalen en zongen ze liederen. Maar het meest bijzondere van alles was dat God deze gruwelen gebruikt heeft zodat de ‘chief executioner’ en de koning tot geloof kwamen. En dat velen anderen bereikt zijn met het evangelie, vanwege de getuigenissen van de martelaren.

Deze geschiedenis zet ons aan het denken. Hoe zouden wij reageren in tijden van vervolging? Blijven wij door genade vasthouden aan ons geloof in Jezus Christus? Of verloochenen wij Zijn Naam wanneer de dood ons wacht?

Stil van alles wat we gehoord en gezien hadden, verlieten wij het museum.

Om maar een keer te hoeven rijden propten wij ons vervolgens met negen in plaats van met zes mensen bij Allan (de sociaal werker van Children’s Welfare Mission) in de auto. Gelukkig was het museum om de hoek.  

Na de lunch ging een deel van de groep loomarmbandjes maken met groep 4 van de basisschool. Het was een groot succes. Zelfs vanavond zagen we nog  kinderen met loomelastiekjes in de weer.

Toen de basisschool bijna uit was, was er een momentje waarop een deel van de groep hun nieuwe sponsorkindje kon ontmoeten. Dit was een bijzonder moment. De kinderen waren eerst nog verlegen en afwachtend, maar na de eerste kennismakingsgesprekjes zaten we gezellig met hen in de speeltuin. Die lieve, blije gezichtjes te zien en te beseffen dat wij hen een kans mogen geven om naar school te gaan is heel bijzonder.

Aan het einde van de middag zijn we aardig geschrokken, omdat Karoline zich niet lekker voelde en naar de kliniek hier op de campus moest. Ze had uitdrogingsverschijnselen en bleek last te hebben van een bacteriële infectie. Gelukkig werd ze vlak voor het avondeten weer bij ons teruggebracht en ging het alweer wat beter. Hopelijk gaat het vanaf nu weer steeds beter.

Voor het diner hadden we pizza’s besteld. Nadat we daarvan genoten hadden, zijn we kort bij de ‘worshipnight’ van de jongste kinderen geweest. Het is zo bijzonder hoe deze jonge kinderen (tussen de 4 en 10 jaar oud) samen zingen en bidden tot eer van God.

De rest van de avond hadden we een spelletjesavond. Allan (Oegandese social worker) deed ook mee met onze spelletjes. We hebben er even voor gezorgd dat hij geïntegreerd is in onze Nederlandse manier van spelletjes doen, met onder andere ‘Kuddegedrag’ en het kaartspel ‘Shit Heads’. Volgens mij heeft hij zich, net als wij, aardig vermaakt.

We gaan nog drie dagen genieten van alle gezelligheid en de lieve kinderen om ons heen, want helaas vliegt de tijd en moeten we maandagavond alweer met het vliegtuig terug naar huis.