Met drie anderen draaide ik vanmorgen mee bij SAM (kindergarden). Het is bizar om te zien hoe kinderen van drie of vier jaar al letters kunnen herkennen en woorden kunnen verzinnen bij de beginletter. In Nederland zien we dit niet zomaar bij alle kinderen gebeuren op die leeftijd.

Drie van de groep (Eva, Tyra en Eline) werkten vanmorgen mee in de kliniek. Alle drie hebben zij een medische achtergrond. Ze mochten bloedonderzoeken doen naar malaria en Eva liep mee met het spreekuur van de dokter.

Voor de anderen stond de dag met name in teken van het schilderen van de klaslokalen. Twee klaslokalen, en daarmee de laatste lokalen van ‘primary school’ zijn nu ook van een nieuw laagje verf voorzien.

Met lunch had Karoline voor ons heerlijke wentelteefjes en pannenkoeken gemaakt. En met onze gevulde magen konden we weer verder in de lokalen. We hielden ons hart vast toen de leerlingen hun schoolbankjes langs de pas geschilderde kozijnen manoeuvreerden. En om dan te bedenken dat nu ook nog niet de juiste schoolklas het lokaal in gebruik heeft genomen, maar dat er woensdag nog gewisseld moet worden van lokaal. Maar goed, ook dit hoort wel een beetje bij de Afrikaanse manier van leven en daar raken we inmiddels wel aan gewend.

De middag eindigde met het geven van een dansworkshop en bijles aan verschillende leerlingen. Geheel tegen verwachting stond om kwart over 5 de tafel voor ons al gedekt. Lekker op Hollandse tijd. Waar wij wennen aan de Afrikaanse mentaliteit, leren zij al aardig hoe strak wij Nederlanders aan ons klokje gekluisterd zitten (ook al hadden we meer op half 7 gerekend, dat maakt niet dat we minder blij waren).

Ook Joshua (de ‘headteacher’)  stond stipt om zeven uur bij ons op de stoep. Vanavond kwamen hij en Irene (teacher van Primary 4) hun verhaal vertellen. Eerlijk gezegd ben ik daar nu nog stil van. Het was zo heftig om te horen hoe deze mensen opgegroeid zijn. Onder welke nare omstandigheden ze op jonge leeftijd voor zichzelf moesten zorgen. Hoe ze niemand of bijna niemand hadden die voor hen zorgde. Zonder ouders, liefde en een thuis. Het is zo onvoorstelbaar wat zij mee hebben moeten maken. En dat als jong kind. Het brak echt mijn hart om hun verhaal te horen. Het was ook zo bijzonder om te horen hoe groot verschil één persoon kan maken in een leven.

Irene benadrukte wat voor impact haar sponsorouder heeft gemaakt op haar. Doordat zij kans heeft gekregen, kan ze kinderen helpen uit haar ouderlijk dorp. Joshua zorgt ook voor zijn familie. Dit laat zien dat een sponsorouder een snowballeffect kan hebben.
Er zijn nog een groot aantal kinderen op zoek zijn naar sponsorouders. Een aantal van de groep denken erover om een sponsorkind (deels) te sponsoren.

En dan te beseffen dat elk kind hier op de campus en nog vele kinderen er buiten soort gelijke verhalen hebben. Dat er achter elk lachend kindergezichtje een verhaal schuilt. Een verhaal vol pijn en verdriet, dat voor velen van ons niet te herkennen is. Kinderen die nauwelijks naar huis durven in de enkele weken vakantie die er zijn in een jaar tijd. Echt hartverscheurend.

Maar om daarbij te zien met hoeveel liefde en passie Joshua en Irene hun werk doen met de kinderen. Hoe zij de leerlingen alles willen geven wat zij gemist hebben. Dat zij juist die persoon willen zijn die er in hun eigen leven voor gezorgd heeft dat ze een kans kregen op een goed leven. En dat zij Gods liefde en vergeving uitstralen in alles wat ze vertellen en doen. Dat ze de mensen die hen pijn hebben gedaan in het verleden vergeven, omdat God hen vergeven heeft.

Zij bidden elke dag voor hun leerlingen, om heling en kracht en dat doen wij ook. Bidden jullie mee?